Старобългарски речник
пот 
пот -поѭ -пош св 1. Почина [си], отдъхна, отпочина прдѣте вꙑ сам въ пѹсто мѣсто едн. ꙇ поте мало М Мк 6.31 З поі ꙗждъ пі весел с СК Лк 12.19 къто дастъ мнѣ крілѣ ѣко голѫб.  полещѭ  поіѭ СП 54.7 ослаб мі да поіѭ СП 38.14 додошꙙ на село да поѭтъ мало С 18.4 съ пѫт сѫ пршьл поті С 38.12 повелѣ на мꙙкъцѣѣмъ семъ одрѣ пот м С 118.23 2. Прен. Почина, умра ловѣкъ бѣѣше.  по ꙗко нѹждъноѭ съмрьтьѭ С 136.10 въ лѣто ѕфд пѡⷱ҇ анⷣр еппⷭ҇ъ феѵр ꙃї ВН по рап (!) бож нвара масца. в. Л повꙑ κεκοιμημένος Починал, който е умрял многаа тѣлеса поівъшіхъ стъхъ въсташѧ А Мт 27.52 3. Прен. Основа се, опра се на нещо  аште бѫдетъ тѹ снъ мра. поетъ на немь мръ вашъ М Лк 10.6 прѣжде повъ προαναπαύσαμενος Починал по–рано, покойник поко ... вꙿсѧ дшѧ. прѣжде повъшѧѩ СЕ 65b 1 М З А СК СП СЕ С ВН КН Л Гр ἀναπαύομαι ἐπαναπαύομαι διαναπαύω καταπαύω ὑπνόω ἀναψύχω ἀποσκιάζω ἀνάπαυσις поіт поті пѡт Вж. при поват Нвб