Старобългарски речник
потъщат сѧ 
потъщат сѧ -потъщѫ сѧ -потъщш сѧ св 1. Побързам, спусна се, завтека се ꙁакьхѣе потъштавъ сѧ сълѣꙁ М Лк 19.5 З А гі помошті мьнѣ потъшті сѩ СП 69.2 Срв. С118.13 нъ потъщмъ сѧ въ скрорѣ (!) отътрѧст. брѣмѧ грѣховъ нашхъ СЕ 71а 7 апстле ... потъщ сѧ ꙁбавтї люд Е 36б 7 повелѣ потъштавъше сѧ мъ ꙁлѣст с темнцꙙ С 136.23 Устремя се, насоча се. тѣмже потъштмъ сꙙ  мꙑсьѭ въ адъ дѣмъ С 462.11 2. Постарая се, проявя усърдие в извършване на нещо потъщ сѧ себе скꙋшен҇ⷶ. поставт прѣдъ бмъ дѣлателѣ непостдъна Е 1б 16—17 потъшта сꙙ съ вьсѣкоѭ тврьдостѭ съпсат С 271.26—27 такожде потъштмъ сꙙ скꙋшен обрѣст сꙙ С 72.14 да вьсꙙ свободтъ ьстъноѭ своѭ кръвьѭ. ѭже потъшта сꙙ спст сꙙ съ вьсѣм С 535.29 потъщавꙑ сѧ м ед ὁ σπουδάσας Този, който се е постарал же сътворт потꙿштавꙑ с.  їсправвꙑ то С 513.19—20 М З А Е СП СЕ С Р Гр σπεύδω σπουδάζω ἐπισπουδάζω ἐπιταχύνω πειράομαι потъштат сѧ Нвб потъщявам се остар ВА