Старобългарски речник
посꙑлат 
посꙑлат -посꙑлаѭ -посꙑлаш несв 1. Пращам, изпращам някого с определена цел да иде някъде, провождам посꙑлаѭтъ къ немѹ ѹенкꙑ своѩ М Мт 22.16 ЗI А се аꙁъ посꙑлаѭ анћлъ мо прѣдъ лцемъ твомь М Лк 7.27 ꙇдѣте се аꙁъ посꙑлаѭ вꙑ. ѣко агньцѧ по срѣдѣ влъкъ М Лк 10.3 З, А.Срв. С 534.26 рѫкоѭ моеѭ грѣшъноѭ. посꙑлаѩ на нь дхъ тво стꙑ СЕ 8а 15 посꙑлаѩ м ед ὁ παραπέμπων Този, който изпраща сь стꙑ стъ посꙑлаѧ вꙑ въ огн҄ь вѣьнꙑ С 467.7 2. Пращам, отпращам нещо някому, изпращам дꙿнесь. нбо просвѣщаемо. посꙑлаетъ на ꙁемⷧѭ росѫ СЕ 1b 19—20 слово спѹштааше.  проганꙗше недѫгꙑ. посꙑлааше глаголъ С 473.13 Образно. посꙑлаѩ стоьнікꙑ во дьбрехъ. посрѣдѣ горъ проідѫтъ водꙑ СП 103.10 М З А СП СЕ С Гр ἀποστέλλω ἀναπέμπω ἐξαποστέλλω παραπέμπω ἐπιφοιτάω ἐπομβρίζω [вар. ἐπιμυρίζω] Нвб посила[м] остар ВА Срв послал ’изпратил, пратил’ НГер