Старобългарски речник
послѹхъ 
послѹхъ -а м Свидетел за истинността, очевидец да по ꙋстомъ двѣма послꙋхома л трьмъ. станетъ всакъ глъ СК Мт 18.16 ба поставлѣѭ послѹха СЕ 67b 23 блюд сѧ ѹбо. ѣко отъ олътарѣ гнѣ премⷧеш . прѣдъ ... послѹхꙑ СЕ 83а 22—23 првед стнънꙑ послѹхꙑ С 241.23 да сам послѹс бѫдѫтъ С 316.26 лъжь послѹхъ Лъжесвидетел на негоже архерѣ ꙇскашѧ внꙑ съмрътьнꙑ. лъжа послѹха глѭще СЕ 48а 8—9 послѹхъ творт сѧ μαρτυρέω Свидетелствам, свидетел съм аште т повѣдѣ же глагола агг҄елъ. рееш сама сꙙ послѹхъ себѣ творш. тво послѹшьство нѣстъ стнъно С 241.20—21 СК СЕ С Гр μάρτυς μαρτύρομαι послꙋхъ Нвб Срв послух ’слушател НГер ЕтМл който пази, слуша, бди ’ НГер ЕтМл