Старобългарски речник
полъII 
полъ -ѹ м младьньць мѫжьска полѹ [τὸ] ἄρσεν Момченце, младенец от мъжки пол вьсѣкъ младенецъ мѫжъска полѹ. раꙁвръꙁаѩ ложесна сто гв нареетъ сѧ М Лк 2.23 З А СК мѫжьскъ полъ  [л] женьскъ ἄρσεν καὶ [ἢ] ϑῆλυ Мъжки и [или] женски пол [биологически] нѣсте л ьл. ѣко сътвор  ꙇскон мѫжескъ полъ  женескъ. сътворлъ естъ М Мт 19.4 ЗI А деже аще ес. ꙇ отънѭдѣже аще деш. ꙇл самъ ес вельꙁѣолъ ... л првдѣнемь сѧ авлѣѩ. ѣко се мѫжескъ полъ. ꙇл женескъ СЕ 54а 6—7 М З А СК СЕ Нвб пол ОА ВА НТ НГер ЕтМл БТР АР ДА