Старобългарски речник
покарꙗт [сѧ] 
покарꙗт [сѧ] -покарꙗѭ [сѧ] -покарꙗш [сѧ] несв покорꙗт [сѧ] -покорꙗѭ [сѧ] -покорꙗш [сѧ] 1. Покорявам се, подчинявам се повнѹте сѧ гѹменомъ вашмъ. ꙇ покарѣте СЕ 82b 5 покар҄ѣѭ л сꙙ нашемѹ ꙁаконѹ С 59.4—5 ꙁаконѹ ѹбо црькъвнѹѹмѹ. покарѣѧ сꙙ прсꙙгохъ С 508.13 много же мѹ глагол҄ѫштѹ къ н҄мъ  ѹꙙштѹ. нкакоже покорѣахѫ сꙙ. нъ  пае не вѣроваахѫ С 30.14 2. Следвам, последовател съм на някого аꙁъ бо свомѹ ѹтелю покарѣѭ сꙙ С 126.22 лѣпо же бꙑ вамъ елномъ покарѣт сꙙ ѹітелю вашемѹ омрѹ С 126.12 не покарꙗт сѧ ἀπειϑέω, οὐ πείϑομαι, οὐ πειϑαρχέω Не се покорявам, не се подчинявам  вꙑ не покарѣте сꙙ С 138.7 тебѣ же цѣсару протвмъ сꙙ  ꙁаповѣдемъ твомъ не покарамъ сꙙ С 59.25—26 насъ мѫте акꙑ  не покарѣѭште сꙙ С 138.6—7 вдѣшꙙ бо кого рѫгаѫшта сꙙ. да ов обѣштаваахѫ сꙙ. дрѹꙁї же не покораахѫ сꙙ С 33.23 СЕ С Гр πείϑομαι πειϑαρχέω κατανύσσομαι покарат сѧ покорат сѧ Нвб Срв покорявам се, покоря се ОА ВА АК НТ НГер ЕтМл БТР АР