Старобългарски речник
пожтI 
пожт -пожвѫ -пожвеш св 1. Получа живот, просъществувам не о хлѣбѣ едномь пожветъ къ З Мт 4.4 къто естъ ловѣкъ іже пожіветъ. ї не ѹꙁьрітъ съмръті СП 88.49 2. Преживея, прекарам живота си въ млтвахъ неꙁамꙋдно пожвъ. нщѧѧ въꙁлѹб Е 23б 10—11 тꙑ ... съ кꙑ пожве СЕ 4b 16 пож же по цѣл҄енї бол҄е ҃ѳ лѣтъ С 564.27 Поживея, прекарам известно време някъде. не можевѣ ѹбо вѣроват въ ловѣка. же мало пожвъ ѹмратъ С 258.12 не бо нктоже стъ аште  днъ дьнь пожветъ на ꙁем С 358.16 їѡна тр дн въ к҄тѣ пожвъ. трдневъно въскръсен го проображааше С 478.26 З Е СП СЕ С Гр ζάω πολιτεύομαι συναναστρέφομαι пожіт Нвб поживея ОА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР Срв поживя диал ВА ЕтМл БТР АР ДА