Старобългарски речник
повньнъ 
повньнъ -ꙑ прил 1. Който има вина, провинение; виновен мꙑ бо смъ повньн съблаꙁнвъше сꙙ на пѫт С 32.29 не бѫдѣте несꙑт нъ любомѣньн. вѣдꙑ ꙗко с дꙋхове лѫкав сѫтъ. смъ ꙁъломъ повнꙿн С 53.17—18 2. Като същ. повньнꙑ м ед ὁ ὑπεύϑυνος a) Длъжник, задлъжнял човек же не длъженъ сꙑ могꙑ же жласт. давъ отъпѹштатъ. повннааго С 494.6 b) Виновник прставꙿнкъ нѣкоторꙑ бѣ тѹ дръжꙙ повньнааго С 310.21 3. Като същ. повньн м мн οἱ ὑπεύϑυνοι Виновните, грешниците съ мрътвꙑм бъ. съ ѹмеръшім жівотъ. съ повнꙿнꙑм. неповнꙿнꙑ К 13а 8 Срв. С449.11 4. Който робува на нещо, подчинен вьꙁдвгнѫлъ ес многꙑ главꙑ. повненꙑѩ грѣхꙑ.  болѣꙁньм СЕ 28b 11 повньнъ бꙑт a) ἔνοχός εἰμι Подлежа на обвинение, наказание, смърт и пр ꙇжь бо ѹбетъ. повненъ естъ сѫдѹ З Мт 5.21 ꙇжь бо реетъ братѹ своемѹ. ракꙿка. повннъ естъ сънъмштю З Мт 5.22 повненъ естъ съмрът М Мт 26.66 З, А, СК. Срв.Мк 14.64 М З же власвмісаатъ на стꙑ дхъ ... повненъ естъ вѣънѹмѹ сѫдѹ М Мк 3.29 З b) κατεγγυάομαι Длъжен съм да отговарям пред някого за постъпките си порѫенаа бо номѹ повнъна стъ С 246.3 М З А СК СЕ К С Гр αἴτιος ὑπεύϑυνος повнънъ повненъ повннъ повнꙿнъ Нвб повинен остар ОА ВА РРОДД РБЕ