Старобългарски речник
пеатьлѣт 
пеатьлѣт -пеатьлѣѭ -пеатьлѣш св 1. Запечатам, поставя печат на нещо, затворя въложвъ вь тр десꙙт кръагъ.  ѹтврьдвъ  съвꙙꙁа  пеатьлѣ оловомъ. погребъ въ свомъ домѹ С 45.11 не бѫдетъ прокаꙁьства нкогоже. да  бес пьрꙙ ѹбо ѹкаꙁан вьскрѣсьно. о н҄емꙿже вꙑ продлъжсте рѣъ. пон҄еже бо пеатьлѣсте не бꙑ некогоже прокаꙁьства С 440.7—8  рее. вꙑ ꙗкоже хоштете пеатьлѣте. да не дрѹгꙑѧ мате вновънꙑ творт С 440.29— 30 аштшꙙ бо дꙿн вон пеатьлѣт. могл бꙑшꙙ глаголат. аште  льжа  непрѣпьрва словеса глагол҄емаꙗ С 441.1—2 есо рад ѹбо не можеш. ѡ їѡсфе. не могѫ рее ст. кн҄гꙑ бо сѫтъ пеатьлѣнꙑ С 247.5 вдш л кол҄м т спѣшꙙтъ о стнѣ  не хотꙙште. не бо нъ т прдошꙙ. т просшꙙ т пеатьлѣшꙙ съ стражеѭ С 441.11 мате л стражѫ. ѹтврьдте ꙗкоже вѣсте  ѹтврьдшꙙ. пеатьлѣвъше гробъ съ стражьм С 440.25 не да вономъ днѣмъ пеатьлѣт. ꙗкоже ѹвѣдѣвъ о н҄емь не хотѣаше с н҄м прꙙстт сꙙ С 440.26 2. Прич. мин. страд. като прил. пеатьлѣнъ, –ꙑ ἐσφραγισμένος Затворен, запечатан се бо пророкъ прѣжде ꙁдалее проглас. дадꙙтъ сꙙ рее кн҄гꙑ пеатьлѣнꙑѧ. мѫжѹ ѹмѣѭштѹ кн҄гꙑ. срѣь бракъ сътворвъшѹѹмѹ С 246.30 беꙁ невѣстьства дѣвца ... ꙁаклюенъ градъ. стоьнкъ пеатьлѣнъ С 243.7—8 Изч С Гр σφραγίζω Нвб Срв печатен, запечатан