Старобългарски речник
оцьтъ 
оцьтъ -а м Оцет ꙇ абе текъ еднъ отъ нхъ. ꙇ премъ гѫбѫ. ꙇспльнь оцьта. ꙇ вьꙁнеꙁъ на трь(ь)сть. напаѣше  М Мт 27.48 З,А, СК. Срв. Мк 15.36 М,З;Йо 19.29 М З А ї дашѩ въ ѣдъ моѭ ꙁлъь. і въ жѩждѫ моѭ напоішѩ мѩ оцьта СП 68.22 Срв. С478.20 сꙑ на распонѣ. въкѹслъ ес. ꙇꙁ гѫбꙑ оцьта. ꙇ ѹполъ ес. вꙿсѧ ненавдѧщѧѩ тебѣ СЕ 42b 15 въкѹсхъ тебе рад ꙁль. да сцѣл҄ѫ тебе ... въкѹсхъ оцьта. да раꙁорѫ твоѧ сьмрьт С 469.21 соль съ оцьтомь [оцьтъ съ сольѭ] ὀξάλμη, ὄξος καὶ ἅλας Сол с оцет, средство за мъчение анупатъ. повелѣ соль съ оцътомъ съмѣсвъше полват ранꙑ го С 116.18 кнꙙꙁъ повелѣ пакꙑ дърат .  полваті  оцꙿтомъ съ солѭ растворвъше С 161.17 кнꙙꙁъ ... повелѣ оцьтъ лютъ съ солѭ растворвъше вьꙁлват на хръбътꙑ хъ С 178.30 М З А СК СП СЕ С Гр ὄξος оцетъ оцътъ Нвб оцет ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА Срв Оцетковец МИ ЙЗ,МИПан Оцедаров ФИ Оцедарски ФИ Оцетаров ФИ Оцетов ФИ СтИл,РЛФИ