Старобългарски речник
осѫждат 
осѫждат -осѫждаѭ -осѫждаш несв 1. Осъждам; обвинявам рее е с н аꙁъ тебе осѫждаѭ. д  отъ селѣ не съгрѣша к томѹ М Йо 8.11 З еда ꙁаконъ нашъ осѫждаетъ лка. аще не слꙑштъ отъ него прѣжде.  раꙁѹмѣетъ то твортъ СК Йо 7.51 не вьꙁьрі же на жідовъскѫѭ ꙁълобѫ. ні ѣко благодѣтелѣ осѫждаѭште. ꙇꙁбавлѣѭтъ ѹбіцѫ К 10b 36 пото ѹбо осѫждаш. гоже богъ не осѫждатъ С 359.1—2, 2 мже ов съпасам сѫтъ. а дрѹꙁї осѫждам С 362.23—24 да нктоже своѧ жꙁн осѫждатъ С 437.9 съ дьѣволомь о(с)ѫжд(ае)тꙿ сѧ Р I 2.2—3 Съдя, давам под съд. не осѫждате да не осѫжден бѫдете М Мт 7.1 З А СК 2. Прич. сег. деят. като същ. осѫждаѩ м ед ὁ κρίνων Този, който съди блаженъ не осѫждаѧ себе. о немже покѹшаетъ сѧ Е 4а 17 тꙑ же кто ес о(сѫ)ждаѧ тꙋждего раба Е 5б 15 осѫждат сѧ М З А СК Е К С Р Гр κρίνω κατακρίνω καταδικάζω ἀπαγορεύω Нвб осъждам ОА ВА АК Дюв НГер БТР АР