Старобългарски речник
остат сѧ 
остат сѧ -останѫ сѧ -останеш сѧ св Откажа се от нещо, престана да се занимавам с нещо останѣте сꙙ отъ схъ  наѹѫ васъ кого бꙑ ст С 28.3 остан сꙙ ѹбо понѣ нꙑн҄ѣ отъ бѹст.  отꙿ беꙁѹмьна ѹпꙿванꙗ крьстꙗньска С 49.17 покор м сꙙ ловѣе.  оставъ сꙙ крьстꙗньства С 60.25—26 остан сꙙ бѣсованꙗ свого. поꙿто санъ сво  родъ ѹкарѣш С 115.1 не рѣхъ л т ꙗко остан сꙙ блꙙд тѣхъ С 156.26 да сꙙ останетъ ѹже к томѹ. отъ таковꙑѧ богоборънꙑѧ хѹлꙑ С 188.17—18 Откажа се, отрека се [от някого или нещо]. покор м сꙙ ловѣе.  оставъ сꙙ крьстꙗньства съ нам едꙿнако бѫд С 60.25—26 неправъдъно стъ же нѹдт насъ да поклонмъ сꙙ слѹжъбѣ мра сего. богъ на работѫ. тъ огн҄ь дастъ намъ ловѣкомъ.  остат сꙙ бога сътворьшааго небо  ꙁемьѭ  море.  вьса ꙗже вь н҄хъ С 262.12—13 С Гр ἀπέχομαι παύομαι ἀρνέομαι ἀφίσταμαι ἀπαλλάσσομαι μεϑίσταμαι Вж. при оставт, оставлꙗт Нвб