Старобългарски речник
ослѹшат [сѧ] 
ослѹшат [сѧ] -ослѹшаѭ [сѧ] -ослѹшаш [сѧ] св 1. Не послушам, не зачета аще л ослѹшаетъ мъ. рьц цркв. аще л  о цркв не брѣжетъ. да бѫдетъ т ꙗко  поганъ  мꙑтарь СК Мт 18.17 мене въ ꙁаконѣ  пророцѣхъ. проповѣдамааго ослѹшасте сꙙ С 331.11 пронꙑрт славѫ божѭ. не раꙁѹмѣѭште. ꙗко же сꙙ мене ослѹшатъ.  отьца сꙙ ослѹша С 331.14—15, 15 како л вьлежш кн҄гахъ. раꙁѹма напсанꙑхъ ослѹшаѧ сꙙ С 334.30 Наруша заповед. съ небесе бож гласъ слꙑшавъ. велꙙште сьнт ꙁъ пѹстꙑнꙙ.  пріт въ градъ коньстатнь. не ослꙋшавъ сꙙ сьнде ꙁъ пѹстꙑн҄ꙙ.  прде въ нареенꙑ градъ.  обрѣте богоборънꙑѧ ерес потопъ дѹшьнꙑ С 191. 7—8 2. Не повярвам, усъмня се ослѹшаш л сꙙ же слꙑша. послѹша ꙗже вдмаа. н л пророкѹ вѣрѹш саї вьпьѭштѹ  глагол҄ѫштѹ С 336.20 Изч СК С Гр παρακούω ἀϑετέω ἀπειϑέω ἀπιστέω ослꙋшат сꙙ Нвб ослушвам се ’правя се, че не чувам, не разбирам’