Старобългарски речник

ослабт

ослабт -ослаблѭ -ослабш св 1. Отстъпя, откажа се [от вяра, обещание и под.] ꙇбо нѣстъ намъ мала каꙁнь. обѣщаваѭщмъ сѧ хрант. вꙿсѣ прѣжде реенаа. по томь же ослабт обѣщанаа. ꙇ къ пръвѹмѹ жтью въꙁврат сѧ СЕ 91а 14 онъ же тебе раді. не ослабілъ естъ ꙇ ѹмьрѣт. а тꙑ гнѣва своемѹ братрѹ. не можеші отъпѹстті К 8b 35 льшташе хъ ласканмъ. покѹшаѧ сꙙ ослабт отъ настоꙗнꙗ благꙑѧ вѣрꙑ С 86.27—28 2. Дам облекчение някому мол҄ꙗхѫ сꙙ мѹ да ослабтъ мъ отъ многꙑѧ болѣꙁн С 39.16 Прекратя мъчение и под. повелѣ го мѫт на многꙑ асꙑ.  повелѣвъ ослабт съ гнѣвомꙿ въꙁъва  С 49.13 Дам отдих, почивка, отсрочка. ослаб мі да поіѭ СП 38.14 аще хощеш. да т ослабмъ. еще мало врѣмѧ скѹс сѧ СЕ 92а 21 стꙑ же кононъ вдѣвъ хъ толко невѣрьство. ꙗко  ꙁнаменꙗ просꙙтꙿ. рее къ н҄мъ ослабте м мало.  се сътвормъ С 30.23 мол сꙙ ведѫштмъ го вономъ. ослабт мѹ асъ малъ. да молтвѫ сътвортъ С 142.27 3. прич мин страд a) Като прил. ослабл҄енъ, –ꙑ a) παραλυτικός, παραλελυμένος Парализиран, скован г отрокъ мо лежтъ въ домѹ ослабленъ. лютѣ ѣко страждѧ М Мт 8.6 З А СК ꙇ се мѫж на одрѣ носѧште лвка ꙇже бѣ ослабленъ. ꙇ скаахѫ вънест   положт  прѣдъ нмъ М Лк 5.18 З А СК b) ослабл҄енꙑ м ед [ὁ] παράλυτος Парализиран човек, паралитик вдѣшꙙ многꙑ годꙑ сьвꙙꙁана ѧꙁ ослабьнааго. повелѣн распрꙙжена отъ ꙁьлоб С 323.17 ослабт жлꙑ ἐκνεκρόω [вар. νεκρόω] Умъртвя някого сь стъ стъ. облвъ крьстомъ.  поꙁорѹ сътворвъ.  ослабл҄ь жлꙑ вашꙙ. тъ стꙑ стъ. съвꙙꙁавꙑ  омраъ.  въ беꙁдьнѫ посьлавъ вꙑ С 467.5 ослабл҄енъ жлам ὁ παραλυτικός Парализиран човек, паралитик ꙇ се прнѣсѧ емѹ ослабленъ жлам на одрѣ лежѧщъ М Мт 9.2 З,А, СК. Срв. Мк 2.3 М З А СК воле же ѹбо  на одрѣ вьꙁдвжеш. рекъшѹѹмѹ ослабьнѹѹмѹ жлам въꙁм сво одръ  ход С 457.3 Изч М З А СК СП СЕ К С Гр παραλύω ἀνίημι ἐνδίδωμι ἀνέχομαι κατολιγωρέω παραιτέομαι ослабіті Нвб ослабя ОА ВА АК Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА