Старобългарски речник
оꙁълобт 
оꙁълобт -оꙁълоблѭ -оꙁълобш св Причиня някому мъка, страдание, беда; измъча оꙁълобленъ бꙑхъ і съмѣрхъ сѩ ꙁѣло. ркаахъ отовъꙁдꙑханѣ оца моего СП 37.9 Срв.СЕ 76а 19  вьмѣні сѩ емѹ въ правьдѫ. вь родъ і родъ до вѣка.  прогнѣвашѩ  на водѣ прѣрѣканьнѣі.  оꙁълобленъ бꙑстъ мосі хъ раді СП 105.32  ѹмалішѩ сѩ ї оꙁълобішѩ сѩ. ѡтъ пеалі ꙁълъ і болѣꙁн. ꙁлъѣ сѩ ѹньженье на кънѩѕѩ іхъ СП 106.39 ніесоже ѹспѣетъ врагъ на нь. і снъ беꙁаконеніѣ не пріложітъ оꙁълобті его СП 88.23 Образно. люд твоѩ гі съмѣрішѩ ї достоѣніе твое оꙁълобішѩ. въдовіцѩ і сіра ѹморішѩ. ї прішельца ѹбшѩ СП 93.5 Прич. мин. страд. като прил. оꙁълобл҄енъ, –ꙑ κεκακωμένος Озлочестен, унизен, злочест кротъко ꙗв сꙙ къ свꙙтлштѹ. пръвꙑмъ гласомъ. радость вьꙁьп . тꙑ рьц мар. радѹ сꙙ обрадованаꙗ. да аꙁъ помлѹѭ еуѫ (!) оꙁълобьнѫѭ С 248.16 оꙁълобт сѧ Изч СП СЕ С Гр κακόω оꙁълобіт оꙁълобті Нвб озлобя ОА ВА НТ НГер ЕтМл АР