Старобългарски речник
объдрьжат 
объдрьжат -объдрьжѫ -объдрьжш несв 1. Обземам, обхващам отвсякъде бѹр лютѣ.  многѹ беꙁдъждью ꙁемьѭ тѫ обьдръжꙙштѹ. съ многꙑм молтвам  лтꙗм лкомъ молꙙштемъ сꙙ С 529.13—14 2. Прен. За душевно преживяване — обземам, обхващам, овладявам ѹдо велко объдръжтъ мꙙ кнꙙже. да некъл  тебе самого вдмъ покаѭшта сꙙ отъ прѣльсті кѹмръскꙑѧ.  обраштаѭшта сꙙ къ стнѣ С 157.4 епскѹпъ ... повелѣ ... прꙁъват дꙗкона флеа ... глагола къ н҄емѹ ... ѹжастъ объдръжтъ мꙙ о ловѣьстѣ гласѣ лене С 224.26 объдрьжѧ Властващ, царуващ мѣнѫ же стааго еппа. странꙑ поганъскꙑѧ.  сѣмо же стъ херсоньскꙑ градъ ... мѹже пршꙿдшѹ.  вдѣвъшѹ елнъскѫѭ обьдръжꙙштѫѭ прѣльсть С 535.9 3. Държа, произнасям, казвам [реч, разказ и под.] гла же кь ꙁьванꙑмъ. прітьѫ обьдръжѧ. како прѣдъсѣданіѣ ꙁбраахѫ А Лк 14.7 Изч А С Гр ἔχω κατέχω ἐπέχω объдръжат обьдръжат Нвб Срв държа ОА ВА дръжа диал ДА