Старобългарски речник
облꙑгат 
облꙑгат -облꙑгаѭ -облꙑгаш несв Оклеветявам, охулвам, очерням въꙁдаѭщеі мнѣ ꙁъла въꙁ добраа. облꙑгаахѫ мѩ ꙁане гонѣахъ благостꙑнѭ СП 37.21 Срв. СЕ77а 2  брашѩ сѩ со мноѭ спꙑті. вь любьві мѣсто облꙑгаахѫ мѩ. аꙁъ же молтво дѣахъ.  положішѩ на мѩ ꙁъло вьꙁ добро СП 108.4 помѧн кънжънкꙑ. не съмѣвъшѧѩ въꙁѧт. съребра цѣнꙑ его. ставъша прѣдъ платомь. ꙇ облꙑгаемъ естъ. кънжънкꙑ. ꙇ старъц СЕ 49а 23—24 Прич. сег. деят. като същ. облꙑгаѭще м мн οἱ ἐνδιαβάλλοντες Клеветниците се дѣло облꙑгаѭщхъ мѩ къ гю.  глѭщіхъ ꙁъло на дшѫ моѭ СП 108.20 ї облѣкѫтъ сѩ облꙑгаѭште мѩ въ срамъ. ї одеждѫтъ сѩ ѣко одеждеѭ стѹдомь своїмь СП 108.29 Изч СП СЕ Гр ἐνδιαβάλλω Нвб Ø