Старобългарски речник

обльнкъ

обльнкъ -а м Обвинител, съдник ї рѣхъ ѹбо въсѹе оправьдхъ сръдьце мое. ї ѹмꙑхъ въ неповінънꙑхъ рѫцѣ моі. ї бꙑхъ тепенъ вьсь день. ї обліьнікъ моі на ѹтрьѣ СП 72.14 Изч СП Гр ὁ ἔλεγχος обліьнікъ Нвб Срв обличител остар ОА ВА РРОДД