Старобългарски речник
облень 
облень -ꙗ ср 1. Изобличение; обвинение, укор въ обліен хъ о беꙁаконенꙑ покаꙁалъ есі вка. ї сталъ есі ѣко паѫнѫ дшѭ его СП 38.12 господь їс хс хѹлмꙑ тобоѭ ожв мꙙ ꙁведъ мꙙ ꙁъ сѣт твоѧ. на облен непокорънааго твого ѹма С 194.12 2. Възражение, отговор аꙁъ же ѣко глѹхъ не слꙑшахъ. ї ѣко нѣмь не отвръꙁаѩ ѹстъ своіхъ. ї бꙑхъ ѣко лвкъ не слꙑшѩ. ї не імꙑ въ ѹстѣхъ своіхъ обліеньѣ СП 37.15 Срв. СЕ76b 13 3. Свидетелство, доказателство вдш л сьѭ женѫ ... жꙁньно покаꙁа бесрам ...  не дрьꙁнѫвъш акꙑ беꙁ лца прѣдь лцемъ стат. нъ ꙁад крѭшт сꙙ.  прьвѫѭ жꙁнѭ себѣ с облен бꙑваѭшт С 394.27—28 вь ꙁемьѭ же въдрѫжено коп въкорен сꙙ. облень сꙑ съгрѣшеню нестрьгномо. на мѣстѣ съхранꙗмо. до дꙿнешьнꙗаго дьне. вел ѹдесъ С 560.24 СП СЕ С Гр ἐλεγμός ἔλεγχος облен҄ обліень Нвб обличение остар ОА ВА РРОДД обличание диал НТ