Старобългарски речник
обладат 
обладат -обладаѭ -обладаш несв 1. Властвам, господствам над някого, владея; заповядвам іс же прꙁъвавъ ѩ рее. вѣсте ѣко кънѧꙁ ѩꙁкъ ѹстоѩтъ мъ.  велц обладаѭтъ малꙑм М Мт 20.25 ЗI. Срв. Мк 10.42 М З А СК ї обладаетъ отъ морѣ і до морѣ. і отъ рѣкꙑ до конеца вьселенꙑѩ. прѣдо нь пріпадѫтъ етіопѣні. ї враѕі его пръсть поліжѫтъ СП 71.8 ꙇ сходѧщмь отъ тебе дхомь. ꙇстнънꙑмь. ѡбладаѩ вꙿсеѭ тварѭ. вдмоѭ  невдмоѭ СЕ 93а 18—19 Притежавам, собственик съм на нещо, владея. тѹ пьтіцѩ ѹгнѣꙁдѩтъ сѩ. еродово жіліще обладаетъ ім СП 103.17 2. Владетел съм, управлявам, царувам въ пѧтое на десѧте лѣто. владꙑъства тверѣ кесарѣ. обладаѭштѹ понтьскѹмѹ платѹ юдѣеѭ М Лк 3.1 З А СК Б  поклонѩтъ сѩ прѣдъ німъ въсѣ отъъства ѩꙁъъна. ѣко гнь естъ цѣръсто (!) і тъ обладатъ ѩꙁꙑкꙑ СП 21.29 ꙁане лѫкавьнѹѭщї потрѣбѩтъ сѩ. тръпѩщі же гѣ т обладаѭтъ ꙁемлеѭ СП 36.9 въстанѣте дѣте отъсѫдѹ. отъ работꙑ въ своботѫ (!) ... отъ ꙁемьѧ на небо. на се бо ѹмрѣхъ  въскръснѫхъ. да  жвꙑм  мрьтвꙑм обладаѭ. тѣмже вьстанѣте подѣте С 470.19 обладаѩ м ед [ὁ] δεσπόζων Този, който владее, който управлява; владетел, властник како не богатꙑ осіфъ даръ прімъ. пітѣѭштаго і вьсѧ. ꙇ вьсѣмі обладаѭшта К 14b 31 Срв. С453.20 отъврѣшт сꙙ ха свого  бꙑт съ нам. нꙑнꙗ ѹбо д  се сповѣждь мъ. обладаѧ вьсеѭ сѹрѭ С 59.11 3. Прен. Обсебя, обладая братѣ. въсѣ м лѣтъ сѫтъ (нѫ) не въсѣ на полъꙁѫ. въсе м лѣтъ естъ. нѫ не аꙁъ обладанъ бѫдѫ. отъ кого Е 2а 17—18 да нікꙑже ѹбо отъ владꙑкъ. отъ непріѣꙁні. обладанъ съ ѹстънама своꙇма. ꙇсповѣдаѩ себе вѣрна срдцемь. далее отъстоітъ ба етеро псанꙑмь сімь К 2b 27 М З А СК Б Е СП СЕ К С Гр κατεξουσιάζω ἐξουσιάζω δεσπόζω κατακυριεύω κυριεύω ἡγεμονεύω ἡγέομαι κληρονομέω ѡбладат Нвб обладая св обладавам несв ОА ВА НГер ЕтМл БТР АР ДА