Старобългарски речник
обавт 
обавт -обавлѭ -обавш св 1. Покажа, представя дѫштѹ же мѹ пѫтемь сьрѣте  братъ нѣкꙑ ...  прнѹд го.  вьведе  вь клѣтькѫ своѭ.  ѹмꙑвъ мѹ ноꙁѣ.  вьса любьвьнаꙗ обаввъ. прѣдъстав мѹ хлѣбъ С 524.9 аште бо бꙑ не бꙑло покаꙗньꙗ. како даудъ по дарѣ пророьстѣмъ. по цѣсарьств ... въ ровъ любодѣства  ѹбоства въпадъ. словесемъ покаань обаввъ. проштен толцѣмъ грѣхомъ прѧ С 526.22 вьсѣхъ спсъ хсъ бъ нашъ. остав намъ стꙑхъ мѫенкъ  арꙿхеппъ нашхъ жт. то бо въ словесехъ ѹтелънꙑхъ оставшꙙ. кого же л дѣла не обавшꙙ подъ гомъ. по ꙁаповѣдемъ бжꙗмъ жт прѣпроводвъшꙙ С 542.16 псано бо стъ мрьꙁость гв вьсь велавꙑ.  того радма въ врѣмꙙ строꙗ гь нашъ вьсѫ обав кротость. да побѣдтꙿ  осѫдтъ сьмѣренмъ свомъ вьꙁнесень С 545.19 2. Покажа наяве, направя нещо явно, разкрия тайна. г да хоштетъ богъ обавт свꙙтꙑмь свомъ. то пророц сѫтъ С 283.21 блаженꙑ же сава ... падъ прѣдъ богомъ. молꙗше сꙙ ... глаголꙙ ... мьнѣт достонна (!) сѫшта сттельства їѡана.  нꙑнꙗ владꙑко господ обав м о немъ С 287.12 прде въ хꙑꙁнѫ прѣподобьнааго їѡана ...  глаголааше. отье їѡане. тꙑ ѹбо же на тебѣ даръ съкрꙑ отъ мене. господь же мо обав С 287.30 С Гр ἐπιδείκνυμαι ἀποκαλύπτω φανερόω ἀποφαίνω Нвб Срв обявя, явя ОА ВА БТР АР