Старобългарски речник
неьствъ 
неьствъ -ꙑ прил 1. Нечестив, изпълнен с грях, грешен хе бже нашъ. побѣдлъ ес вꙿсѧ глꙑ. неьствꙑхъ СЕ 43а 14—15 Безчестен, лишен от чест, несправедлив. ѹтрѹ же бꙑвъшꙋ прдоста неьстваꙗ мѫтел҄ꙗ С 79.12 2. Като същ. неьствꙑ м ед [ὁ] ἀσεβής Нечестивец, неправедник, грешник напае бо въꙁнесѫтъ сѧ неъств Е 2а 4 блаженъ мѫжъ жъ не детъ на съвѣтъ неъствхъ Е 20б 6 Срв. СП1.1 С101.17—18 гь спꙑтаетъ праведьнаего і неъстіваго СП 10.5 гда ꙗвь сꙙ нагъ. хотѣаше плѣнт неꙿствааго С 473.2—3 неьствꙑ дѹхъ [бѣсъ] τὸ ἀκάϑαρτον πνεῦμα, ὁ ἀκάϑαρτος δαίμων В християнството и в юдейството — свръхестествена сила, която причинява зло пае же ште растѣѣше страхъ на неьствꙑхъ дѹсѣхъ С 40.20 нѹждаше ѧ пожрът неьствꙑмъ бѣсомъ С 114.29 Е СП СЕ С Гр ἀσεβής δυσσεβής [τῆς] δυσσεβείας неъствъ неъстівъ неꙿствъ Нвб нечестив ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА