Старобългарски речник
нестъ 
нестъ -ꙑ прил 1. Замърсен, нечист, неизмит вдѣвъше еднꙑ отъ ѹенкъ его. нестама рѫкама. с рѣь не ѹмьвенама ѣдѫштѧ хлѣбꙑ ꙁаꙁьрѣахѫ М Мк 7.2 З Отвратителен, който внушава отвращение. мꙑ многашд рѣхомъ т ...  не прѣпьрш насъ капштемъ нестомъ поклонт сꙙ С 177.29 2. Прен. Грешен, неправеден, изпълнен с грях, осквернен гі бже нашъ. ꙁаповѣдавꙑ връховьнюмѹ аплѹ. твоемѹ петрѹ. вдѣнемь  гласомь. несоже скврънъна л неста. непьщеват сътворенꙑхъ тобоѭ. на пщѭ комъ СЕ 22b 9—10 Срв. СЕ20b 22 правьднкъ же вьꙁьрѣвъ на небо глагола. господ сѹ хрьсте не прост неістааго комса С 231.23—24 дѹхъ [бѣсъ] нестꙑ [τὸ] πνεῦμα [τὸ] ἀκάϑαρτον, ὁ δαίμων В християнството и в юдейството — свръхестествена сила, която причинява зло; демон, сатана вдѣвъ же съ ѣко сърштетъ сѧ народъ. ꙁапрѣт дхѹ нестѹ(ѹ)мѹ глѧ емѹ М Мк 9.25 З А СК Б тѣмь тѧ ꙁаклнаѭ ... же ес вꙿсѣмъ нестꙑмъ дхомъ ꙁапрѣтлъ СЕ 56а 7 коѭ вінꙑ мꙑ. л малѫ. лі велікѫ прѣдаше ѹітелѣ. ꙇмьже л т область далъ естъ. на неістꙑхъ бѣсѣхъ К 4а 40 алеѯандръ рее лютам мѫкам ѹмърѫ отъ хрістоса. аште тебе послѹшавъ пожьрѫ бѣсомъ нестꙑмъ С 156.15 М З А СК Б СЕ К С Р Гр ἀκάϑαρτος μιαρός ἀνιερός βέβαιος δυσμενής δυσσεβής неістъ Нвб нечист ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА