Старобългарски речник
нераꙁлѫьнъ 
нераꙁлѫьнъ -ꙑ прил Неделим, който не може да се отдели от нещо, неразлъчен покаꙁавꙑ намъ проображене. стѣ едносѫщьнѣ троц. прсносѫщ. ꙇ нераꙁлѫьнѣ. ꙇ неꙁмѣньнѣ СЕ 64b 4 ѣко да гь бъ наⷲ҇ съвъкѹптъ ѣ. вь любьвь съвръшенѫ. ꙇ жте нераꙁлѫьно СЕ 9b 5—6 радѹ сꙙ нераꙁлѫьнааго стъства мѣсто пространо. смъ ѹбо тако сѫштемъ С 251.17 гоу нашемѹ їс хсѹ. же отъ отꙿца нераꙁлѫенъ стъ. гоже рад  вѣкꙑ сътвор С 28.20—21 нъ поклан҄ꙗмъ сꙙ троц дꙿносѫштьнѣ  нераꙁлѫьнѣ С 59.24 Изч СЕ С Калка от гр ἀδιαίρετος Превежда и гр. ἀχώριστος, ἀχώρητος нераꙁлѫенъ Нвб неразлучен остар ВА неразлъчен ВА ЕтМл БТР АР Срв неразлъчив Дюв