Старобългарски речник
непокоръ 
непокоръ -а м въ непокорѣ прѣбꙑват ἀπειϑὴς διαμένω Непокорен съм, непослушен съм, не се подчинявам вовода глагола повелѣно  стꙑм  ьстънꙑм ꙁаконꙑ раꙁльнꙑм мѫкам мѫт тꙙ. аште ѹбо въ непокорѣ прѣбꙑваш С 148.25—26 Изч С Нвб Срв непокор[ство], непокор[ност] ЕтМл БТР АР