Старобългарски речник
нареень 
нареень -ꙗ ср 1. Повеля, поръка, завет, заповед по божю нарееню постав мъ цѣсарꙗ менемъ ѳеѡдосꙗ С 196.29 сего дѣльма бо сьнде сꙑнъ бж ... не тъѭ самъ прде. нъ  насъ же тако твормъ свомѹ мен обьꙿштꙙ нареенꙗ С 423.11 2. Име, название васлскъ рее. нареен бога вашего. пагѹбѫ вѣрѹѭштїмъ къ немѹ ꙁнаменꙋтъ С 21.4 Изч С Гр προσηγορία ψῆφος нареен Нвб наречение ВА наричане НГер Дюв АР ЕтМл