Старобългарски речник
наложт
наложт
-наложѫ
-наложш
св
1. Наслагам, натрупам
то слꙑшавъ ꙁлѣꙁъ аб налож крадѫ велкѫ. лѣвѫѭ своѭ рѫкѫ въꙁлож на огн҄ь
С
516.13
Натоваря [животно].
томѹ же отъшъдъшѹ. прде ловѣкъ нѣкто неꙁнамъ съпроста къ старьцѹ мѣѧ осьлꙙ многъ благꙑн҄ь наложено
С
291.5
2. Наложа, поставя [вериги, окови]
повелѣ же аб комсъ. вергꙑ мѹ наложвъше на вꙑѭ. прѣдат дьвѣва вонома
С
223.23
слꙑшавъ же то кнꙙꙁъ повелѣ въсадіт ꙗ въ темнцѫ. вергꙑ наложіт ма на вꙑѭ. на рѫцѣ на ноꙁѣ
С
181.23
ꙁатворта вь темнц съ вьсѣкоѭ скръбьѭ. вергꙑ наложта на вꙑѭ мѹ
С
195.22
Образно.
юда црь моі. моавъ конобъ ѹпъваньѣ моего. на дѹмѣѭ наложѫ сапогъ моі. мнѣ іноплеменъніці покорішѩ сѩ
СП
107.10
Изч
СП
С
Гр
ἀνάπτω
φορτόω
περιβάλλω
ἐκτείνω [вар. ἐπιβάλλω]
наложіт
Нвб
наложа
ОА
ВА
АК
НТ
Дюв
НГер
ЕтМл
БТР
АР
ДА