Старобългарски речник
намьнкъ 
намьнкъ -а м Наемник, наемен работник а намьнкъ же нѣстъ пастꙑрь. емѹже не сѫтъ овъцѧ своѩ. вдтъ влъка грѧдѫща. ꙇ оставлѣатъ овьцѧ  бѣгаатъ. ꙇ влъкъ расхꙑттъ ѩ. ꙇ распѫдтъ овьцѧ М Йо 10.12 З А СК а наемьнкъ бѣжтъ. ѣко наемьнкъ естъ  не радтъ о овъцахъ М Йо 10.13 З А СК вь себѣ же пршедъ рее. колко намънкъ отъца моего. ꙁбꙑваѭтъ хлѣб. аꙁъ же гладомь гꙑблѭ М Лк 15.17 З А СК юже нѣсмъ достонъ нарещ сѧ снъ тво. сътвор мѧ ѣко едного отъ намънкъ твохъ М Лк 15.19 З А СК ꙇ абье въꙁъва ѣ. ꙇ оставльша отьца своего ꙁеведеа въ лад съ наемънкꙑ. по немь дете М Мк 1.20 З М З А СК Гр μισϑωτός μίσϑιος наемънкъ наемьнкъ намънкъ Нвб наемник ОА ВА НГер ЕтМл БТР АР Срв наимам диал НГер ДА ЕС,РдС