Старобългарски речник
наꙁнаменат
наꙁнаменат
-наꙁнаменаѭ
-наꙁнаменаш
св
несв
1. Изобразявам, очертавам [образ, изображение]
проде тѣснꙑмі двьрьм. на шрокъ велкъ свѣтъ. наꙁнамена же сꙙ мѹ вѣньцъ по тѣлѹ
С
142.4
да же ьстьноѭ го кръвѭ покропм. ѹстънꙑ акꙑ прагꙑ наꙁнаменаѭште. ѹбѣжꙙтъ прокѹждаѭштааго орѫжꙗ
С
332.2
2. Имам предвид, обозначавам, посочвам, подразбирам
гда т рекѫ сꙑнъ вꙑшьнꙗго. прѣжде вѣкъ бе страст родвъшааго. отьца наꙁнаменахъ
С
239.16
ꙗко бꙑт такомѹ. тѣлесемь на томь мѣстѣ. а мꙑслѭ на ономь. ждеже слово повѣстѭ наꙁнамена дѣло
С
343.13
напрьво врѣмꙙ. не бо просто наꙁнамена еуагг҄елстъ. не бо рее шъдъ просто. нъ прлож тъгда шъдъ
С
408.3
наꙁнаменат
сѧ
Изч
С
Гр
σημαίνω
σφραγίζομαι
διαγράφω
ἐπισημαίνω [вар. μηνύω
διαστρέφω]
Нвб
Срв
знаменувам
остар
ВА
РБЕ