Старобългарски речник
мѣнтI 
мѣнт -мѣнѭ -мѣнш несв 1. Смятам, считам някого за някакъв, за нещо аурлꙗнъ рее. кꙿде стъ сестра твоꙗ ѭже тꙑ мѣнш дѣвѫ сѫштѫ. се посълахъ ѭ на блѫдъ С 4.16 сего дꙗ. гоже мѣнш богѹ бꙑт. ловѣкъ бѣ ѹенкъ сотоннъ С 7.14  отъ сльньца  отъ лѹнꙑ.  отъ ꙁвѣꙁдъ  отъ огнѣ.  отъ водꙑ. ѧже мѣнте богꙑ штѹждъ смъ отъ н҄хъ С 260.30 да навꙑкнеш ꙗко вьсьжде стнѫ вьсе глагол҄ѫтъ. а нсоже не потаѧтъ. н мѣнꙙштмъ бꙑті семѹ ѹкорьнѹ С 409.18 2. Говорейки, имам предвид някого, нещо аште л кто мѣнтъ дѫб малааго манастꙑра. же пр пѫт стъ. то да вѣстъ ꙗкоже то молтвам бꙑстъ блаженааго савꙑ С 301.14 не прѣстаѭштѹ спѹштат еппꙑ вь вьсꙙ странꙑ еꙁꙑкъ. мѣн҄ѫ же стааго еппа. странꙑ поганъскꙑѧ.  сѣмо же стъ херсоньскꙑ градъ С 535.6  сьвѣштавъше сꙙ. мѣн҄ѫ же. еуг҄ен. агаѳодорꙿ. елꙿпд. прѣподобн епп. прѣдошꙙ въ тъ херсоньскꙑ градъ С 538.15 мѣн҄енꙑ μνημονευϑείς, προρρηϑείς Споменат, посочен смъ поꙁдѣ нѣкъгда въ слѹха въшедъшемъ. мѣн҄енааго ьстьнааго костантна цѣсара. не прѣꙁьрѣ нъ кнгꙑ напсавъ.  посълавъ того поѹштааше С 188.13 многашꙿд же мѣн҄енаꙗ она славънаꙗ мѫжа. не дѣаста прѣжде въ полатѫ къ црѹ. аште не рано вь ꙁорꙙ шъдъша къ прѣподобьнѹѹмѹ покланꙗста сꙙ мѹ С 205. 18—19 С Гр λέγω δοκέω προφέρω Нвб Ø