Старобългарски речник
мьщень 
мьщень -ꙗ ср Отмъщение, наказание ѣко (дь) дьнье мъштеню с сѫтъ. да сплънѧтъ сѧ вьсѣ напсанаа М Лк 21.22 З крꙙтъ къ богѹ. оть н҄его мьштенꙗ аѭште С 387.10—11 ѡ ое ꙗвьно м бꙑ. ꙗко нападен нѣко отъ роꙁбонкъ пострадавъ. хоштеш съ стлъпа сьлѣст. длъжънъ сꙑ мьштен маловрѣменьно въспрѧт С 558.10 Изч М З С Гр ἐκδίκησις мъштен мьштен мьштень Нвб мъщение остар ОА АК Дюв ЕтМл мщение остар РРОДД мъстене НГер АР