Старобългарски речник
мнѫт 
мнѫт -мнѫ -мнеш св 1. Премина, извървя дадено разстояние сърѣтете  дъва бѣсъна отъ жал ꙇсходѧща лютѣ ѕѣло. ѣко не можааше нктоже мнѫт пѫтемь тѣмь М Мт 8.28 З А  прѣд текъ въꙁлѣꙁе на сѵкоморѭ. да вдтъ і. ѣко тѫдѣ хотѣаше мнѫт М Лк 19.4 З ꙇ надъ вьсѣм см. междю нам  вам. пропадь велѣ ѹтвръд сѧ. ѣко да хотѧште мнѫт отъ сѫдѹ къ вамъ не въꙁмагаѭтъ М Лк 16.26 З А СК 2. Отмина някого, нещо ꙇ пр етврътѣ страж ноштънѣ. прде къ нмъ по морю ходѧ. ꙇ хотѣ ѩ мнѫт М Мк 6.48 З 3. Премина, изчезна се сѣн надѣвъ сꙙ блаженꙑ даудъ глаголааше. сѣн крлѹ твою надѣѭ сꙙ. докол. доньжде мнетъ беꙁакон мо С 353.28 За време — измина. мнѫвъшемъ же дьнемь ꙁ҃. сѫштемъ стꙑмъ вь темьнц. прде дѹѯъ отъ к҄есар С 72.16 прѣжде мнѫвꙑ προλαβών Изминал, отминал [за време] н пакꙑ мьн. ѣко мнѫвъшее лѣто прѣжде. довьлетъ т вꙿсемь жть СЕ 91а 26 М З А СК СЕ С Гр παρέρχομαι διέρχομαι διαβάίνω βαίνω παρατρέχω διαγίγνομαι γίγνομαι [вар. διατρέχω]. Вж. ммомнѫт Нвб мина ОА ВА АК НТ Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА