Старобългарски речник
лѫкавьнъ 
лѫкавьнъ -ꙑ прил 1. Лукав, коварен, зъл аще ѹбо вꙑ лѫкавьн сѫште. ѹмѣете даанѣ блага даѣт ѧдомъ вашмъ. кольм пае отцъ вашъ же естъ ннбсехъ. дастъ благаа просѧщмъ его М Мт 7.11 З родъ съ лѫкавънъ естъ. ꙁнаменѣ штетъ М Лк 11.29 ѹтвръдшѩ себѣ слово лѫкавьно. повѣдѣшѩ съкрꙑ сѣті. рѣшѩ къто ѹꙁьрітъ ѩ СП 63.6 дѹс лѫкавьн прогонм бꙑваѭтъ С 479.21 2. Като същ. лѫкавьнꙑ м ед ὁ πονηρός Лукавият, дяволът ꙗко бо ꙁ дѣвцꙙ ꙁт црю. вѣдѣаше лѫкавънꙑ С 245.25 М З СП СЕ К С Гр πονηρός πονηρευόμενος. [вар. παράνομος] лѫкавънъ Нвб лукавен остар ВА