Старобългарски речник
лютѣ 
лютѣ нареч Люто, силно, жестоко, яростно г. отрокъ мо лежтъ въ домѹ ослабленъ. лютѣ ѣко страждѧ М Мт 8.6 З А СК аще которꙑ бѣлорꙁець. скѫпост рад клънетъⷭ҇. лютѣ ѣко. да дастъ нщмъ мѣне свое СЕ 104а 13 въ днъ ѹбо отъ дьн. ꙁѣло лютѣ бѣсꙙштъ сꙙ юноша прведенъ бꙑстъ къ блаженѹѹмѹ антоню С 171.16  ѹвъства. ꙗже сѫтъ натрѣбьш пѫт ѹеню. ꙁѣло лютѣ прокѹд С 340.1 горьцѣ прѣтꙙштѹ цѣсарѹ на божѧ рабꙑ. люто же ꙁъло дѣлаѭштемъ по вьса мѣста кнꙙꙁемъ С 209.28 о лютѣ мьнѣ οἴμοι Горко ми ѡ лѹтѣ мьнѣ ТФ Б 9 М З А СК СЕ ТФ С Р Гр δεινῶς δεινοτάτως ἐλεεινῶς лѹтѣ люто Нвб люто ОА ВА НТ Дюв ЕтМл АР ДА