Старобългарски речник
лютъ
лютъ
-ꙑ
прил
1. Остър, пронизващ
лѣсъ ꙙстъ вь н҄е. трьн ꙁѣло люто кѫпн
С
193.15
повелѣ оцьть лютъ. съ солѭ растворвъше вьꙁлват на хръбътꙑ хъ
С
178.30
2.
Прен. Свиреп, яростен, лют
сърѣтете дъва бѣсъна отъ жал ꙇсходѧшта люта ѕѣло. ѣко не можааше нктоже. мнѫт пѫтемь
М
Мт 8.28
З
А
СК
ꙃвѣре лютї ѹжасѫ сѧ
Е
36а 10
пршедъше же сї мѫж лют. пѹстшꙙ сꙙ на стꙑѧ да жвꙑ ѧ пожьрѫтꙿ
С
62.21
тъгда ѹбо прісѫжден бꙑшꙙ на ꙗснѣ вьсѫ ношть стоꙗт. гда вѣтръ лютъ сѣверъ вѣꙗше не прѣстаѧ
С
90.2
пакꙑ же помꙑшл҄ѣше кꙑѧ нꙑ мѫкꙑ лютѣшꙙ ꙁъобрѣст
С
50.23
въкѹсхъ оцьта. да раꙁорѫ твоѧ сьмрьт. оцьтьнѫѭ лютѫѭ ашѫ
С
469.22
Силен, всеобхватен.
отътолѣ ѹбо въ пеаль лютѫ въпадъ правьдвꙑ. прнѹжденъ бꙑ въ къснꙙтнь градъ въꙁт
С
282.2
3.
Като същ.
лютаꙗ
ср
мн
τὰ δεινά
Мъчения, изтезания
мат дꙿного блаженꙑхъ. тѣхъ вдѣвъш ... свого нае дꙑхаѭшта. ꙁа слоѭ ꙁа сътрьпѣн лютꙑхъ. оставьꙗѭштемъ го кнꙙꙁемъ... въꙁлож на кола
С
96.3
н же блꙁъ бꙑвъше лютꙑхъ прѣнемогошꙙ. дрѹꙁ же пакꙑ въ подвгъ вьлѣꙁъше. воле же не могѫште до коньнꙑ болѣꙁн сътрьпѣт. вь срѣдѫ страданꙗ отъвръгошꙙ сꙙ
С
85.21
М
З
А
СК
Е
СП
С
Р
Гр
πονηρός
δεινός
χαλεπός
ἰσχυρός
πικρός
δριμύς
πάνδεινος
βίαιος
ἀπηνής
σφοδρός
παρὰ φύσιν
ἐλεεινός
Нвб
лют
ОА
ВА
Дюв
НГер
ЕтМл
БТР
АР
ДА
Срв
Лютиброд
МИ
Люти дол
МИ
Лютово
МИ
СНМБ
Лютоглави
МИ
АП,ПСС
Лютеж
МИ
Люти рид
МИ
Люто осое
МИ
ЙЗах,Кюст.кр
Лютицата
МИ
ЙЗах,Кюст
Лютов
ФИ
СтИл,РЛФИ