Старобългарски речник
лютъ 
лютъ -ꙑ прил 1. Остър, пронизващ  лѣсъ ꙙстъ вь н҄е.  трьн ꙁѣло люто  кѫпн С 193.15 повелѣ оцьть лютъ. съ солѭ растворвъше вьꙁлват на хръбътꙑ хъ С 178.30 2. Прен. Свиреп, яростен, лют сърѣтете  дъва бѣсъна отъ жал ꙇсходѧшта люта ѕѣло. ѣко не можааше нктоже. мнѫт пѫтемь М Мт 8.28 З А СК ꙃвѣре лютї ѹжасѫ сѧ Е 36а 10 пршедъше же сї мѫж лют. пѹстшꙙ сꙙ на стꙑѧ да жвꙑ ѧ пожьрѫтꙿ С 62.21 тъгда ѹбо прісѫжден бꙑшꙙ на ꙗснѣ вьсѫ ношть стоꙗт. гда вѣтръ лютъ сѣверъ вѣꙗше не прѣстаѧ С 90.2 пакꙑ же помꙑшл҄ѣше кꙑѧ нꙑ мѫкꙑ лютѣшꙙ ꙁъобрѣст С 50.23 въкѹсхъ оцьта. да раꙁорѫ твоѧ сьмрьт. оцьтьнѫѭ  лютѫѭ ашѫ С 469.22 Силен, всеобхватен. отътолѣ ѹбо въ пеаль лютѫ въпадъ правьдвꙑ. прнѹжденъ бꙑ въ къснꙙтнь градъ въꙁт С 282.2 3. Като същ. лютаꙗ ср мн τὰ δεινά Мъчения, изтезания мат дꙿного блаженꙑхъ. тѣхъ вдѣвъш ... свого нае дꙑхаѭшта. ꙁа слоѭ  ꙁа сътрьпѣн лютꙑхъ. оставьꙗѭштемъ го кнꙙꙁемъ... въꙁлож на кола С 96.3 н же блꙁъ бꙑвъше лютꙑхъ прѣнемогошꙙ. дрѹꙁ же пакꙑ въ подвгъ вьлѣꙁъше. воле же не могѫште до коньнꙑ болѣꙁн сътрьпѣт. вь срѣдѫ страданꙗ отъвръгошꙙ сꙙ С 85.21 М З А СК Е СП С Р Гр πονηρός δεινός χαλεπός ἰσχυρός πικρός δριμύς πάνδεινος βίαιος ἀπηνής σφοδρός παρὰ φύσιν ἐλεεινός Нвб лют ОА ВА Дюв НГер ЕтМл БТР АР ДА Срв Лютиброд МИ Люти дол МИ Лютово МИ СНМБ Лютоглави МИ АП,ПСС Лютеж МИ Люти рид МИ Люто осое МИ ЙЗах,Кюст.кр Лютицата МИ ЙЗах,Кюст Лютов ФИ СтИл,РЛФИ