Старобългарски речник
лаꙗтII 
лаꙗт -лаѭ -лаш несв 1. Стоя в засада, дебна, преследвам лаѭще его ѹловт нѣъто отъ ѹстъ его. да на нь вьꙁглаголѭтъ М Лк 11.54 З лаетъ въ таінъїхь ѣко левъ въ оградѣ своеі. лаетъ въсхътіті нштаего СП 9.30 2. Прич. сег. деят. като същ. лаѭще м мн οἱ ἐγκαϑέντες Стоящите в засада, дебнещите о лаѭштхъ кнъса рад М 77а 19 Срв. З130b 16 Изч М З СП Гр ἐνεδρεύω Нвб Ø