Старобългарски речник
кън҄жьнкъ 
кън҄жьнкъ -а м 1. У евреите — книжовник, учен, книжник, законоучител, познавач на Стария завет тъгда отъвѣщашѧ етер отъ кънжънкъ. ꙇ фарсѣ глѭще М Мт 12.38 З ꙇ снъ лвскъ прѣданъ бѫдетъ архереомъ. ꙇ кънжънкомъ М Мт 20.18 З помѧн кънжънкꙑ СЕ 49а 20—21 т на стнніꙑѧ ꙁарꙙ вьꙁьрѣт. сцевъ недѫгъ фарсе  кнжьнкъ. же прѣжде ꙁъванꙗ ътѫтъ С 339.20 то бо старѣшнꙑ жьрьцемъ.  кжнц ждовьст. на хрстоса ѹбн въꙁбѣсшꙙ С 340.16 2. Писар ѡтъргнѫ срдце мое сло(б)во благо глѭ аꙁъ дѣла моѣ црві. ѩꙁꙑкъ мо тръстъ къніжъніка ѩдропішьца СП 44.2 М З А СК Б СП СЕ С Гр γραμματεύς кънжънкъ кнжьнкъ кн҄жьнкъ кнжнкъ кьнжънкъ кьнжьнкъ Нвб Срв книжник ОА АК Дюв НГер ЕтМл МлБТР БТР АР