Старобългарски речник
клеврѣтъ 
клеврѣтъ -а м 1. Слуга, роб падъ же клеврѣтъ молѣше  глѧ. потръп на мънѣ  вьсе въꙁдамъ т М Мт 18.29 ЗI А бтъ клеврѣтꙑ своѧ.  ѹбватъ С 107.28 2. Съслужител, другар по служба [робство, съдба и под.] обрѣте едного отъ клеврѣтъ свохъ. ꙇже бѣ длъженъ емѹ сътомъ пѣнѧѕъ М Мт 18.28 ЗI А не подобаше л  тебѣ помловат клеврѣта твоего. ѣко  аꙁъ тѧ помловахъ М Мт 18.33 ЗI А а л тꙑ съ клеврѣтомъ свомъ мѹдш. враждѫ дръжѧ С 422.7 М А СК С Гр σύνδουλος ὁμόδουλος δοῦλος От лат collibertus Нвб клеврет книж остар ВА МлБТР