Старобългарски речник
каꙗнь 
каꙗнь -ꙗ ср 1. Каене, разкайване, разкаяние стъ бо каꙗн отꙿ вьсеѧ дѹшꙙ ꙁносмо.  стъ покаан прѣпрость въ гражданехъ вьꙁскамо С 362.20 2. Окайване, оплакване, жалба ѡ каані ꙁаконнкъ З 130а 6 З С Гр μετάνοια кааніе каꙗн Нвб каяние, каянье книж остар ОА ВА МлБТР Срв каене, [раз]каяние