Старобългарски речник
каꙁньII 
каꙁнь - ж Предписание, разпореждане, заповед о вьсѣкомъ бо крьстіꙗнѣ. каꙁнь цѣсарьска лежтъ С 101.22 вьс бо о господ дно смъ. ꙁан҄е мол҄ѫ тꙙ каꙁнь црьскѫ.  бол҄ѣрьскѫ въскорѣ съконьа о мьнѣ С 101.29 онъ же слꙑшавъ  съжалвъ с. о напаст свꙙтꙑхъ црькъвъ. аб каꙁнь ꙁаповѣда.  кн҄гꙑ напсавъ посъла на нарота мѣста С 199.17 посъла же по вьсꙙ градꙑ  по вьсе ꙁем каꙁнь. повелѣваѧ вьꙁскат вьсѣхъ капштъ С 220.14—15 Изч С Гр δόγμα ϑεσπίσματα Нвб Ø