Старобългарски речник
съхнѫт 
съхнѫт -съхнѫ -съхнеш св 1. За растение, клон, вейка — изсъхна слънъцѹ же восѣвъшю прсвѧдѫ. ꙇ ꙁане не мѣхѫ коренѣ съхѫ М Мт 13.6 З ꙇ ѹꙁьрѣвь смоковьнцѫ еднѫ пр пѫт. прде къ не. ꙇ нъсоже не обрѣте на не. тъкмо лствье едно. ꙇ гла е. да нколже пло(да отъ тебе) не бѫдетъ въ вѣкъ. ꙇ абье съше смоковьнца М Мт 21.19 ЗП аще кьто въ мьнѣ не прѣбѫдетъ. ꙁвръжетъ сѧ вонъ ѣкоже роꙁга съхнетъ.  събраѭтъ ѭ.  въ огнь вълагаѭтъ.  съгараетъ А Йо 15.6 да бѫдѫтъ ѣко трѣва на ꙁъданіхъ. ѣже прѣжде воꙁдръванѣ съше СП 128.6 ѣко трѣва ммоідѫтъ. ютро процвьтѫ  прѣідетъ на вееръ. ѡтъпадетъ ожестѣетъ і съхнетъ СП 89.6 проклнааше смокьвнцѫ  їсъхнѣꙗше С 476.24 Образно. съше ѣко скѫделъ крѣпостъ моѣ СП 21.16 побьенъ бꙑхъ ѣко сѣно съше срдце мое СП 101.5  аꙁъ ѣко сѣно сохъ СП 101.12 2. Прич. мин. деят. като прил. съхꙑ ξηρανϑείς За човешки крайници — изсъхнал, неподвижен, безчувствен, парализиран воле же  рѫцѣ сълагаш простеръшѹѹмѹ съхъш рѫцѣ С 456.29 М З А ЗП СП С Гр ξηραίνομαι їсъхнѫт Нвб изсъхна ОА ВА НТ АК Бот НГер ЕтМл БТР АР РБЕ ДА