Старобългарски речник
стръгнѫт 
стръгнѫт -стръгнѫ -стръгнеш св 1. Изтръгна със сила нещо от някъде ѣко тꙑсрⷮъгоі мѩ іштрѣва ѹпъванъе мое отъ сосьцю матері моеѩ СП 21.10 потъкъ копь въ ꙁем ... рѫкоѭ коп хотѣаше стръгнѫт С 559.30 Извадя, изтегля, измъкна някого или нещо от някъде. которааго васъ осълъ л волъ въ стѹденецъ въпадетъ. ꙇ не абе стръгнетъ его. вь день соботънꙑ М Лк 14.5 З А СК вънде мѹ нога въ дѹпнѫ пещерънѫѭ ... пршъдъ же господнъ го. пртее къ н҄емѹ. вельбѫдъ же вдѣвꙑ . стръже ногѫ своѭ  тее  сьрѣте  С 218.22 Образно. аште маш то до врага свого. стръгн гнѣвъ С 421.27 Прен.Изтръгна, отделя някого от нещо, от другите. вдѣвъ їѡсфъ своѭ братѭ. хъже братѭ не хотѣ нарешт. каꙗ бо тоь братꙗ. ꙗже отъ двою на десꙙте пленцѹ (!) дꙿнѫ отъ себе стръгнѫшꙙ С 364.24 2. Прен. Осбоводя, спася някого от нещо ѡі моі вꙑнѫ къ гю. ѣко тъ істръгнетъ отъ сѣті ноѕѣ моі СП 24.15 Срв. СЕ75а 16  тꙑ господ стръгꙑ ноꙁѣ мо отъ сѣт ловꙙштхъ мꙙ С 234.27—28 лаꙁаре д вънъ.  дѹша отъ ꙁемл҄ь сподьн҄хъ стръжена бꙑстъ С 317.23—24 хꙿже ... стръгнѫт хоштетъ бѣдꙑ  родьства (!) С 374.12 Изч М З А СК СП СЕ С Гр ἐξαρπάζω ἐκσπάω ἀνασπάω ἐξαίρω διαρρήγνυμι стрьгнѫт істръгнѫт ꙇстръгнѫт Нвб изтръгна ОА ВА НТ Дюв НГер МлБТР БТР АР РБЕ ДА