Старобългарски речник
ноплеменьнкъ 
ноплеменьнкъ -а м Чужденец, другоземец; езичник како не обрѣтѫ сѧ. въꙁвраштъше сѧ (сѧ) дат славꙑ боу. тъкъмо ноплеменьнкъ сь М Лк 17.18 З А СК мнѣ іноплеменьніці покоршѩ сѩ СП 59.10 Срв. СП107.10 помѣнѫ равъ і вавѹльна. съвѣдѫштаа мѩ. ї се іноплеменьніці  тѹръ СП 86.4 ꙁбав нꙑ  се. отъ насльѣ ноплеменьнкъ. ꙇ отъ вꙿсего аса. съмрътънааго СЕ 15а 16 вь вѣкꙑ влънам погрѫжъшемъ. ѩꙁꙑкꙑ ноплеменьнкꙑ потрѣбьшемь СЕ 52b 15—16 ꙇноплеменꙿнкꙑ. ꙁаконопрѣстѫпьнікꙑ. погубі К 12b 29 Срв. С448.24—25 которꙑмъ остав. елномъ л ждовомъ л. странънꙑмъ л. ноплеменьнкомь л С 438.21—22 М З А СК Е СП СЕ К С Гр [ὁ] ἀλλοφύλος [ὁ] ἀλλογενής [ὁ] βάρβαρος іноплеменьнікъ ꙇноплеменꙿнкъ Нвб иноплеменник остар ОА ВА Бот МлБТР