Старобългарски речник
ꙁвѣстьнъ 
ꙁвѣстьнъ -ꙑ прил 1. Известен, познат мноꙁ наѧшѧ. нт повѣсть. о іꙁвѣстънꙑхъ въ насъ вештехъ З Лк 1.1А нъ же нктоже не бѣаше мѹ ꙁвѣстенъ С 210.12 2. Верен, правилен гланое англꙑ (сло)во бꙑстъ ꙁвѣст(ъно) Е 9а 1 прѧст(н)ц бо хо(у б)ꙑхомъ. аще ꙋбо (п) око съл(ѣ) его до конъца ꙁвѣст(ь)н(ъ) ѹдръжмъ Е 8а 18—19 владꙑъствіе еже отъ него. іꙁвѣстъно і сто творѧште К 3а 15 Образно. ѡ раꙁбоініе кѹпье цсрствю хранітелю раю адама іꙁвѣстьнѣі. о тварі пръвостворенаго отврьꙁꙑ К 11b 13 3. Истински, действителен, явен і сѹетънъ і бесъвѣдѣтель. і кромѣ съпасънꙑмъ іꙁвѣстънꙑмъ іспꙑтаньемь ꙁакон(і)нꙑмь пріемлѫ прѣжде елко отъ ба власть пріемъше К 1b 33—34 Изч З А Е К С Гр πεπληροφορημένος βέβαιος ꙁвѣстънъ іꙁвѣстьнъ іꙁвѣстънъ ꙁвѣстенъ Нвб известен ОА ВА АК Бот НГер МлБТР ЕтМл БТР АР РБЕ известний остар НГер