Старобългарски речник
ꙁълосъмрьтьнъ 
ꙁълосъмрьтьнъ -ꙑ прил [ὁ] βιοϑάνατος, ἄϑλιος. Като същ. ꙁълосьмрьтьнꙑ, – м ед мн Този, който е осъден на мъчителна и позорна смърт ꙁълосъмрьтьне  непрѣподобьне. кѹмр л т сꙙ мьнꙙтъ а не боꙁ. не вдш л кац сѫтъ С 7.10 вдꙙ же анѳѹпатъ вьсе тѣло стааго одрано. рее ... кꙑѧ мѫкꙑ. нанесѫ на ꙁълосъмрьтънааго сего не вѣдѣ С 111.28—29 прѣпьрѣшꙙ л вꙑ мѫкꙑ. остат сꙙ бѣсованꙗ ... ꙁълосъмрьтьн. л прѣбꙑвате въ ꙁъловѣр вашемъ С 180.6 Изч С ꙁълосъмрьтънъ Нвб Ø