Старобългарски речник
ꙁаѧт 
ꙁаѧт -ꙁаьнѫ -ꙁаьнеш св 1. Започна да правя нещо ꙁаънъшю же емѹ сърцат слово. прведе с емѹ еднъ длъжънкъ тьмѣ таланьтъ СК Мт 18.24 ꙁаьнѫ нꙑнѣ глат. мена гадомъ СЕ 59а 14 При хорово пеене — дам тон, започна пръв да пея. въспоемъ новꙑмъ ѩꙁꙑкомъ пѣснь еванћелскѫѭ ... нѫ ꙇ т намъ ꙁаънѫтъ ꙇ т прогласѧтъ новоѭ пѣснь К 1а 29 2. Зачена, забременея ꙇ се елсаветь ѫжка твоѣ. ꙇ та ꙁаѧтъ сна въ старость своѭ. ꙇ сь мѣсѧцъ шестꙑ естъ е М Лк 1.36 З, А, СК. Срв. С245.12 се бо въ беꙁаконенꙑ ꙁаѩтъ есмъ. ї въ грѣсѣхъ роді мѩ маті моѣ СП 50.7 Срв. СЕ85а 9 вь дѣвѣ прѣстѣ. стꙑмь дхомь. бесѣмен ꙁаѧтъ сѧ СЕ 67а 19—20 не ꙁаѧтъ л неплодꙑ. не послꙋша л ложесно. не отде л неплодънꙑ недѫгъ С 249.12 Образно. ꙁаѩтъ болѣꙁнъ і роді беꙁаконнье СП 7.15 ꙁаѧт въ рѣвѣ συλλαμβάνω ἐν γαστρί, ἔχω ἐν γαστρί Зачена, забременея ꙇ рее е анћлъ. не бо сѧ маре. обрѣте бо благодатъ отъ ба. ꙇ се ꙁаьнеш вь рѣвѣ  родш снъ. ꙇ нарееш мѧ емѹ съ М Лк 1.31 З А  тъ бо савꙑ гласꙑ слꙑшааше. же рее. се дѣвца вь рѣвѣ ꙁаьнетъ  родтъ снъ С 245.26—27 ꙁаѧт сѧ М З А СК Б СП СЕ К С Гр ἄρχομαι προσάγω συλλαμβάνω συλλαμβάνω ἐν τῇ κοιλίᾳ ꙁаѩт Нвб зачена ОА ВА НТ АК Дюв НГер ЕтМл МлБТР АР РБЕ ЕтБАН БТР ДА