Старобългарски речник
ꙁат 
ꙁат -ꙁадѫ -ꙁадеш св 1. Отдалеча се  въ днъ отъ дьн ... не ѹ скѹсьнъ бꙑвъ тоѧ пꙋстꙑнꙙ. ꙁъшъдъ ...  ꙁаблѫдвъ въ беꙁпѫтънꙑѧ брѣгꙑ ꙁаде С 289.17—18  плаѭтꙿ сѧ горь ... ѣко  ꙁадѫтꙿ Р V 3.27 Образно. ꙁаідъ мꙑсльѭ СП 97b 5—6 2. За слънце — заляза, скрия се поꙁдѣ бꙑвъшю. бѣ бо ѹбо ꙁашъло вь адъ. праведъное слънъце. тѣмь же пріде къ ... ꙇже бѣ кріѩ сѧ К 14b 32 Срв. С453.21 Образно. ꙁаꙇде бъ слънъце подъ ꙁемлѫ. ꙇ тъмѫ прѣмраънѫѭ ꙇюдеомъ сътворі К 12b 30 Срв. С448.26 нъ послѹшамъ блаженааго павла глагол҄ѫшта. да не ꙁадетъ сльнꙿце вь гнѣвѣ вашемъ С 357.7 Изч СП К С Р Гр περιπίπτω δύομαι ἐπιδύομαι Нвб заида, заидел, зашел прич диал ОА ВА НТ НГер ЕтМл ЕтБАН РБЕ ДА зайда [за слънце] Дюв НГер ЕтМл РБЕ ДА