Старобългарски речник
ждовнъ 
ждовнъ -а м мн ждове, –овъ Евреин, юдей еда аꙁъ ждовнъ есмъ  родъ тво. і архере прѣдашѧ тѧ мьнѣ М Йо 18.35 З А СК ѹꙁьрте сна лскааго ... емѹже ждов ꙁапльвашѧ лце СЕ 48а 17 слꙑшіш лі пророка. ѡ несъмꙑсльні сръдьцемь жідовіне К 1а 18 събра сꙙ на мѣсто то мѫж  женꙑ.  младенц. ждове  лн С 109.1 гоже распꙙшꙙ нѣкъгда ... съ д’вѣма раꙁбонкома ждове С 216.5 ѹслꙑшасте ꙗко рѣшꙙ ждове хс ловѣкъ бѣѣше.  по ꙗко нѹждъноѭ съмрьтьѭ С 136.9 намъ же ѡ ждове мѡус ꙗко велтъ. аште вдш осла врага твого падъша ... въстав  С 126.15 ждове ха каменьмъ побваахѫ С 481.19 повѣждь м ѹбо ѡ ждовне. то сꙙ пророкꙑ велаш. а прорцамааго корш С 334.27 се дрѣво ... вдѣвъ еремꙗ. ждꙑ хотꙙште хрстосѹ ꙁдѣлат. прѣмо лцѹ ждомъ рее глагол҄ꙙ мъ С 353.2, 3 М З А СК СЕ К С Гр [ὁ] ’Ιουδαῖος Нвб Срв жѝдовка ж остар РБЕ РРОДД жид остар МлБТР РБЕ ДА жѝдовец РБЕ