Старобългарски речник
ептмꙗ
ептмꙗ
-ѩ
ж
В християнството — наказание, наложено от църковната власт, епитимия
нъ кнгꙑ напсавъ. посълавъ того поѹштааше. ово накаꙁанмъ ово ептмѭ да сꙙ останетъ ѹже к томѹ. отъ таковꙑѧ богоборънꙑѧ хѹлꙑ
С
188.17
Изч
С
Гр
ἐπιτιμάω
Нвб
епитимия
църк
ОА
ВА
РБЕ
