Старобългарски речник

епскѹпъ

епскѹпъ -а м Епископ мⷺца юⷧ ҃ ж҃ стаго пантелемона мⷱка  стаго стлѣ оца нагⷲ клмента епскпа велскаго А 151a 3—4 мѣⷰ г҃. донса епскопа СК 131а 17 (...) въꙁгластъ. епскѹⷫ ... г ѹслш  помлѹ() Е 21б 11 ꙇ да послѹшъствѹетъ емѹ епⷭпъ.  пⷫове СЕ 102а 13 ѹже цръкъвънꙑхъ сановъ порꙙд прошъдъша постав епскѹпа. нареенааго града того епскѹпѹ ѹмъръшѹ С 280.15  на ѹтрьꙗ съшедъшемъ сꙙ вьсѣмъ. наꙙ еппъ ѹт ѧ вѣрѣ крьстьꙗньстѣ С 540.12  помъ еппъ клркꙑ  мѫжꙙ вѣрьнꙑ.  пршедъ ста на брѣꙁѣ рѣкꙑ С 81.5  решт пскѹпѹ ссню ꙗко богъ кръстꙗнескъ велкъ стъ С 222.13—15 А СК Е СЕ С ВН От гр ἐπίσκοπος епскопъ пскѹпъ Нвб Срв епископ ВА НГер МлБТР АР ЕтБАН БТР РБЕ